Yine de Gözlerimi Gözlerine Teslim Ettim

Şehrimin ışıkları aydınlanıyor sessizce ve ben yüzüne sığındığım akşamların hayaliyle yeniden tutunuyorum gözlerine, gizleyerek hala içimde taşıdığım ilk günkü korkularımı. Seni sevmeye kaldığım yerden başlamaya korkuyorum. Birbirimize anlattığımız, birbirimizi hiç ilgilendirmeyen aşk bozgunlarımızdan kaçarak yaşamak zorunda kaldıktan sonra, hangi eşk yüreğin her şeyi  unutturabilceğine inanabilirdim ki. Hayat bana hep yalan söylemişti. Hayat yaşadıklarımı sahte sonuçlarla bitirmişti hiç farkına varamadan.

Yine de gözlerimi gözlerine teslim ettim...

Eski aşklarımın kapılarının yüzüme kapandığı gecelerden birinde karşıma çıkışından sonra, içimde ki şeytanın paramparça oluşuyla sarsılmaya başlamıştı, kafesinin içinde çaresizce bekleyen ruhum. Hiçbir şeyi önceden kestirmeden yaşamaya başlayan ben, yeniden acılarımın geri döneceğini hiç hissetmedim. Yaşananların yanlış sonuçlarını kabullenmeyen ben, tekrar hüsran denizine açılmış, geri dönmeye yine geç kalmıştım.

Yine de gözlerimi gözlerine teslim ettim..

Sığınacak bir liman arayan yorgun bir gemi gibi.

Yine de gözlerimi gözlerine teslim ettim...

Yaşanılan onca şeyin ardından, yokluğunun iflah olmaz acısıyla arkamda bıraktığım yapayalnız gözlerden damlayan yakıcı yaşlarla. Ölümün eşiğinde ellerimden tutmanı bekliyorum gece gündüz. Bundan sonra hiçbir yürekte var olmayacağımı bile bile. Suskunluğumun sonsuzluğa uzanacağına emin olan, Kırık dökük bir yıkıntı halinde bekliyorum.

Yine de gözlerimi gözlerine teslim ettim...
Sonsuza dek umudu görememek pahasına..